به مجموعه ای از قطعات سخت افزاری مانند اجزای رایانه، تلفن همراه و همچنین اجزای برخی وسایل مانند:

• مایکروویو، ماشین لباسشویی، تلویزیون
• چاپگر، اسکنر، دستگاه های فکس و کپی
• تجهیزات استریو، پخش دی وی دی
• دوربین های فیلمبرداری و عکاسی
• و…

اطلاق می شود که به دلایلی غیرقابل استفاده شده است و امروزه به سریع ترین منبع تولید پسماند تبدیل شده اند. بر اساس گزارش سازمان ملل بین ۲۰ تا ۵۰ میلیون تن پسماند الکترونیکی در سال دفع شده و کشور آمریکا بزرگترین تولید کننده این نوع پسماند در جهان محسوب می شود.گرچه آمریکا تاکنون بزرگترین تولید کننده پسماندهای الکترونیکی در دنیا بوده است، اما این پسماندها درجای دیگری انباشته می شوند، یعنی در کشورهای در حال توسعه مانند چین و هند، زیرا کشورهای ثروتمند پسماندها را از کشور خود خارج میکنند.

عمر کوتاه تجهیزات کامپیوتری از یک طرف و تنوع طلبی مردم به استفاده از تجهیزات الکترونیکی جدید سبب شده است که رفته رفته بحث پسماندهای الکترونیکی به مشکل بزرگ دنیا تبدیل شود؛ مشکلی که کشورهای پیشرفته و بزرگ برای آن راه حلی یافته اند و با تصویب قانون خاص مربوط به آن و موظف شدن تولیدکنندگان به شناساندن بازیافت محصوالت تولید شده خود، این

مشکل را تا حدودی حل کرده اند.

معایب و مزایا

• روند روبه رشد این پسماندها به علت عمر کم این وسایل(۲ تا۵ سال) ، خطرات بالقوه و مشکلاتی که در دفن آن ها وجود دارد و تمایلی که برای بازیافت مواد گرانبهای به کار رفته در این محصولات وجود دارد، از عواملی هستند که بر اهمیت توجه به پسماندهای الکترونیکی افزوده است.
• به دلیل اهمیت بازیافت پسماندهای الکترونیک، برخی از شرکت های بزرگ دنیا، محصولات خود را بازیافت می کنند. با توجه به میزان تولید این نوع پسماندها، بازیابی آن ها علاوه برمزیت های زیست محیطی، مزیت هایی نظیر سوددهی اقتصادی،بازیابی فلزات گرانبها و اشتغال زایی را به همراه خواهد داشت.

طبق تحقیقات، کشور ایران بزرگ ترین بازار مصرف قطعات رایانه را در منطقه دارد. پسماندهای ناشی از قطعات رایانه ای و دستگاه های الکترونیک با توجه به

خطرهایی که دارند باید به صورت جداگانه و با روش های علمی حمل سپس دفع و بازیافت شود تا مانع از اثرات مخرب بر محیط زیست و انسان ها شود.