نظام‌هاي مرسوم ترويج كه برنامه‌ها عموماً از بالا به پايين طراحي مي‌شود، خود كارگزاران ترويج هم داراي سلسله مراتب هستند و نيروهاي سطوح بالا نقش هدايت، راهنمایی و كنترل را برعهده دارند و نيروهاي ميداني عموماً گوش به فرمان نيروهاي بالاتر هستند. سطوح پایین‌تر خود را به سطوح بالاتر متعهد مي‌بينند تا مردم. فعاليت عمده مروجين، انتقال اطلاعات و فناوري از مراكز به سطح محلي است. در اين سيستم، نقش اصلي بر دوش كارگزاران ترويج است. اگر بناست نظام «تسهيل گر» جاي نظام «ترويج گر» را بگیرد، اولين چيزي كه بايد تغيير بكند، نقش مروجين است که بايد از يك ارتباط يكسويه عمودي تبديل به يك ارتباط دوسويه و موازي گردد.

يكي از نكاتي كه در ترويج سنتي دنبال شده است وابسته كردن مردم به خصوص روستاییان است. مردم در یک جامعه محلی برخلاف اصل خود اتكائي و خودباوري عموماً منتظرند كه از بيرون به آنها كمك بشود و مشكلات آنها از بيرون حل شود.در بسياري از مناطق روستايي دنيا عدم وجود خلاقيت و ابتكار بين كشاورزان مشهود است. كشاورزان عموماً به اقدامات و تصميمات دولتي عادت كرده‌اند و براي هر حركتي منتظر دریافت یارانه دولت هستند (Scarborough, et al, 1977)حال اين سؤال مطرح مي‌شود كه ما «ترويج وابستگي » را دنبال مي‌كنيم يا «ترويج خودباوري» را؟

در سده اخیر تسهیلگری بیشتر مورد توجه جوامع قرار گرفت و به عنوان ابزاری کاربردی در جهت هدایت و تقویت گروه های اجتماع محور مورد استفاده قرار میگیرد.

 پس تسهیلگر کسی است که با مهارت، هنر و تکنیک های خاصی مسیر حرکت به سمت اهداف را طراحی و اعضای گروه را آماده میکند تا مسؤولیت و نقش های مختلفی را بپذیرند و با مشارکت و همبستگی به اهداف مدنظر گروهی نائل شوند.

 تسهیلگری جایی معنا پیدا میکند که گروه مشغولِ تبادل تجربه باشد یا در مورد موضوعی مشخص به بارش افکار یا حلّ‌مسئله میپردازد. تسهیلگر گروه را رهبری نمی‌کند و به دنبال سرگرم کردن آنها نیست یا تلاش نمی‌کند که گروه به سمتِ خاصّی هدایت شود.اما به گروه کمک می‌کند که با انتخاب بهترین راه در کمترین زمان، بیشترین مشارکت ممکن را به وجود آورد.

تسهیلگر دارای ویژگی‌ها و اصول خاصی است که آنها را باید در جریان کار با مردم رعایت کند. این ویژگی‌ها به تسهیلگر کمک می‌کند که بتواند در گروه های مختلف یا سطح محله به بهترین وجه ممکن با اعضای گروه یا مردم ارتباط بگیرد و فضای شادابی از فعالیت توانمندسازی را به وجود آورد. برخی از این ویژگی ها به نگاه یک تسهیلگر باز می گردد که چگونه به انسان ها و افراد کم توان می نگرد، و با مثبت اندیشی به منابع و فرصت های موجود در گروه یا محله می نگرد.